Vorige week na een hele fijne yoga avond en een mooi liefdevol gesprek sprong op de weg naar huis opeens het liedje ‘Thank u’ van Alanis Morissette aan. Dit nummer dat een aantal jaar geleden ineens zoveel betekenis kreeg deed me denken aan een blog dat ik toen in 2014 schreef. In een periode die emotioneel heel veel van mij vroeg vond ik mijn rust en balans terug op een hele(nde) bijzondere plek! Een plek waar ik het niet verwacht had terug te vinden en ontdekte dat moeder natuur, en vooral de bergen, mij zoveel te bieden heeft. Mijn liefde voor roadtrips was geboren! Lees je mee..?
‘Soms moet je even op je bek gaan om vervolgens op die plek terecht te komen waar je liever niet wilt zijn. Die plek waar het voelt alsof alles tegen zit. Die plek waar je pas voelt hoeveel pijn iets je gedaan heeft. Die plek waar je vanaf een afstandje terugkijkend op de situatie erachter komt dat je al die tijd jezelf teveel had laten meeslepen, jezelf teveel aan de kant had gezet om voor de ander klaar te staan, jezelf had toegelaten om geheel uit je balans gerukt te worden zonder dat je dit echt in de gaten had en er momenten waren dat je eigenlijk zo jezelf niet meer was. Op die plek was ik een aantal maanden geleden en baalde vreselijk om daar weer te moeten staan, om die shit te moeten voelen en er weer opnieuw aan te moeten werken, terwijl je eigenlijk hele andere plannen voor ogen had.
Afgelopen maanden zijn zo ontzettend snel voorbij gegaan, de tijd lijkt met de jaren steeds sneller te gaan tikken en het genieten van elk moment, in het hier en NU leven, wat voor mij zo belangrijk is, ging me weer wat slechter af. Naast het uit mijn balans gerukt te zijn, het maar niet kunnen aarden en het niet meer wetend hoe het recht te breien waren er juist ook momenten dat ik mezelf betrapte met een brede glimlach en toch een zeer gelukzalig gevoel op bepaalde momenten waarin je het in eerste instantie niet zou verwachten. Zo reed ik auto met een big smile, terwijl het buiten ontzettend donker was van de beladen wolken die de blauwe hemel blokkeerde, maar ik optimaal aan het genieten was van alles om me heen en het feit dat ik überhaupt zelf aan het autorijden was zonder angst of vervelende momenten. Zo danste ik zwierend met de afwasborstel door mijn keukentje, terwijl de afwas torenhoog gestapeld naast me stond te wachten op een poetsbeurt en ik het niet eens als vervelend ervaarde door de fijne muziek en de goede energie die door mijn huisjes zweefde. Dat het leven niet perfect hoeft te zijn om gelukkig te zijn is mij al vele jaren meer dan duidelijk, maar steeds besef ik me meer en meer dat juist door momenten dat ik weer even stil gezet wordt ik daarna alles zoveel intenser en nog fijner ervaar.
Zo ben ik alweer bijna 3 weken terug heel impulsief op een korte roadtrip geweest. Iets wat ik zo ontzettend graag wilde, maar daarnaast eigenlijk ook zo eng vond om aan te gaan. Hoe zou mijn lichaam reageren op zo’n lange reis, op een vreemde plek, andere energieën, de verandering in het weer en ander soort voedsel. Ik weet hoe een zeer kleine verandering mijn lichaam geheel uit zijn balans kan trekken, vooral in zo’n wankele periode, maar iets in mij zei dat ik dit moest doen, dat ik dit nodig had en zonder verwachting of angst in het diepe moest springen. Dus daar gingen we dan in mijn kleine blauwe autootje richting de zon, de zee en het strand! Met zeer gemixte gevoelens op naar de kust van Zuid Frankrijk, met een lichaam dat eigenlijk hartstikke moe en op was, ook nog eens een blaasontsteking te pakken had de eerste dag, gedachtes die rond dwarrelde of het wel zo’n slim idee was en een geest die op springen stond van blijdschap. Ik liet het alles maar gewoon los en over me heen komen, geen verwachtingen scheppend of scenario’s verzinnend, maar puur let it go and let it be. Naar buiten kijkend en van al het moois genietend, niet wetend wat me te wachten stond, lag ik toch zeer relaxt en vol vertrouwen plat in de autostoel met een gevoel van ultieme vrijheid, mijn angst aangaand na zoveel jaar in stilte te hebben geleefd.
Deze kleine reis van nog geen week in en rondom de prachtig robuuste, pure natuur heeft mij zoveel kracht, zelfvertrouwen en liefde gegeven dat ik nu zittend op mijn bank weer realiseer hoe dankbaar ik mag zijn voor mijn bestaan, mijn levensweg en lessen, mijn stilstaan op die ene kille plek en voor deze piepkleine roadtrip die mij precies bracht waar ik op dat moment moest zijn. Daar hoog in de bergen met een prachtig uitzicht op zee, daar waar geen mens, gebouw of slechte energie te bekennen was, daar op die ow zo overweldigend mooie plek, daar 1200 km van huis vandaan, daar kwam ik tot rust, daar vond ik weer mijn balans, daar ontmoette ik moeder Aarde en voelde haar zo intens, daar gaf ze mij zoveel energie en aarden mijn wortels tot diep in haar. Daar op die bijzonder helende plek vond ik mezelf weer terug, voelde ik me lichter, vrijer en gelukkiger dan ooit ter voren en nu met een grote glimlach en dat gevoel meedragend in mijn hart durf ik te zeggen ‘Thank you roadtrip, thank you silence!’
Namasté, Andrea
Leave A Reply